Dag lief broertje,
Op 30 september was het nationale broers- en zussendag. Op Facebook zag ik allerlei foto’s voorbijkomen waarop broers en/of zusters gezamenlijk lachend de camera inkijken. Wederzijdse liefdesbetuigingen ( ‘je bent zo’n geweldige zus’, ‘ik wens iedereen een zus als de mijne toe’ etc.) vlogen over de timeline.
Ik kan geen foto plaatsen van ons nu. Geen lachende broer en zus die een selfie maken. Ik kan een foto opduiken van vroeger, zo’n vergeelde jaren ‘70 foto waarop we in onze wijde-pijpen-broekjes achter het huis een sneeuwpop aan het bouwen zijn. Of die ene foto waar we in de zomer in een klein plastic opblaasbadje ( die immense grote baden die je nu overal in tuinen ziet bestonden toen nog niet) spelen en Eros, onze herdershond, water uit drinkt. Een mooie foto, met op de achtergrond onze moeder, in bikini, met die eeuwige sigaret in de hand. Of ook leuk, die foto die in Denemarken in Legoland gemaakt is. Samen in een attractie, jij lachend, ik vooral bang kijkend omdat ik dacht dat ik er uit ging vallen. Op al die foto’s ben ik in ieder geval jonger dan een jaar of 11/12. Er zijn geen foto’s waar we echt samen op staan van die jaren erna, alleen foto’s van ons apart, of waar we ieders in een uithoek van een foto te zien zijn. Als je ouder wordt wil je niet meer zo innig op één foto staan geloof ik. Tot je nóg ouder wordt, als de soms onstuimige broer-zus verhouding verzacht en je elkaar gaat zien als ‘best oké’, of zelfs meer dan dat. Als je beiden het volwassen leven in stapt en je eigen weg volgt, los van huis, los van ouders, los van kinderbadjes.
Ik weet alleen niet hoe die weg is. Het punt waarop we samen lachend de camera in kijken heeft nooit kunnen komen. Ik weet ook niet hoe aardig we elkaar als volwassenen zouden hebben gevonden. Misschien hadden we wel nooit samen lachend op een foto gewild. Misschien hadden we hoogstens nog samen op de foto gestaan bij een verjaardagsfeest van één van onze ouders, of bij de uitvaart van onze moeder, nu 2,5 jaar geleden. Misschien. Maar misschien ook niet. Ik weet het niet, ik zal het nooit weten.
De laatste foto die van jou gemaakt is, dateert van ongeveer een half jaar voor je dood. Een foto op een trouwfeest van een oom en tante, in het voorjaar van 1991. Een feest waar ik, om redenen die ik niet meer weet, niet bij was. Jij, in je zeegroene blouse, aan een tafel met onze neef en zijn vrouw, onwetend wat zou komen. Niémand wist wat zou komen.
Als ik het wel had geweten had ik een foto willen maken. Eén van ons samen, beiden lachend de camera in kijkend.
Je liefhebbende zus
*Donny Overman werd geboren in 1974, hij stierf door een ongeval in 1991, op de leeftijd van 17 jaar. Ik was toen 21 jaar. Naast Donny zijn er geen andere broers of zussen.
