Nieuwe column Mariska Overman-Bruntink: Pokémon Go

dinsdag 30 augustus 2016

Het zal niemand ontgaan zijn, sinds enkele maanden is er een nieuwe game-rage: Pokémon Go. Voor de enkeling die nu zijn wenkbrauwen optrekt: dit is een spel voor op je mobiel. Met dit spel trek je de wijde wereld in om via je beeldscherm (die met je camerafunctie in je mobiel werkt) zogenaamde Pokémons te vangen: animatiediertjes.

Het spel is gebaseerd op een populaire tv-serie die al wat jaren oud is. De persoon die Pokémons vangt met zijn mobiel, wordt een Pokémon-trainer genoemd. Vanaf de lancering van dit spel is het ongekend populair. Wereldwijd trekken voornamelijk jonge mensen door stad en land, op jacht naar de beestjes. Mensen tippen elkaar waar bijzondere Pokémons te vinden zijn, helpen elkaar het spel te begrijpen en laten elkaar zien wat ze al gevangen hebben. Met Pokébals die je op je scherm met je vinger richting de Pokémon gooit, vang je ze. Die ballen verzamel je op Pokéstops, virtuele punten op allerlei plekken in het land. Voor degenen die het inmiddels duizelt: kijk even op YouTube voor wat verhelderende beelden erbij.

Nu is niet iedereen onverdeeld blij met dit fenomeen. Want de Pokémons zijn overal, ook op plekken waarvan niet iedereen het gepast vindt. Op begraafplaatsen bijvoorbeeld. Met als resultaat mensen, meestal jongeren, die over begraafplaatsen lopen op zoek naar de begeerde Pokémons. Sommige begraafplaatsen hebben daarom al bordjes geplaatst bij de ingang: verboden voor ‘Pokemonjagers’.

En daar verbaas ik mij over. Natuurlijk wordt er als verweer driftig gegooid met termen als ‘niet respectvol, piëteit is belangrijk, het is storend, etc.’ Dit allemaal om duidelijk te maken waarom het not done is Pokémons op een begraafplaats te vangen. Maar wat is respectvol dan? Wat bedoel je met ‘piëteitsvol’? Mijn broertje ligt al 25 jaar op een begraafplaats. Hij was gek op drukte, reden voor mijn ouders om een levendige plek voor hem aan de straatkant van de begraafplaats uit te zoeken destijds. Ik weet zeker dat hij de Pokémontrainers verwelkomd zou hebben. Wat leven in de, overwegend stille, brouwerij! Hij zou, als hij het woord gekend zou hebben, het absoluut piëteitsvol voor hem hebben gevonden. Alles is een kwestie van perspectief.

Bovendien, begraafplaatsen kampen al jaren met teruglopende aantallen uitvaarten. Cremeren wordt alsmaar populairder, begraven juist niet. Sterker nog, op de gemiddelde begraafplaats zijn vandaag de dag meer Pokémons dan bezoekers te vinden.
Jongeren zie je al helemaal zelden op een begraafplaats. En nu komen ze, maar dan zijn ze niet welkom vanwege disrespect? Zou je het ook dapper kunnen vinden? Eindelijk iets dat ze wel door die poort durft te laten gaan?

Als ik naar mezelf kijk, durfde ik als puber geen begraafplaats te betreden. Geesten en spoken en zombies, dat waren de gedachten die opkwamen. En dat is eng, doodeng. Ik zou denken: maak gebruik van deze rage. Creëer een lure (een lokkertje voor Pokémons), trek jongeren, laat de beheerder of andere aanwezigen/vrijwilligers ze stimuleren de hele begraafplaats rond te gaan, vertel dat je bijzonder Pokémons hebt, maar ook bijzondere doden. Wees creatief, wees positief, wees uitnodigend.
Er ligt hier voor begraafplaatsen zelfs een hele mooie maatschappelijke taak: dood en leven bij elkaar brengen, als twee bij elkaar horende facetten. En dood is misschien vrij stil, leven is dat niet.
Kortom, ik zou zeggen: Begraafplaats Go!