Voorbij de dood, mijn man, hun vader
Een tijd geleden werkte ik als uitvaartverzorger mee aan de lezing ‘De (bijna-)dood ontrafeld’ in de Woudkapel in Bilthoven. Het onderwerp werd gepresenteerd door Maureen Venselaar en sprak blijkbaar aan, want er was een grote opkomst. In de pauze raakte ik in gesprek met een bezoekster, Maaike Volmer-Hendrikse. We bespraken het thema van die avond en na afloop van ons gesprek gaf ze me het zelfgeschreven boekje ‘Dag m’n liefje’ over het verlies van haar kindje en over de dood van haar man. Het heeft mij niet meer losgelaten.
Een paar weken na een uitvaart kom ik terug bij nabestaanden. Om te vragen hoe het gaat, hoe de uitvaart ervaren is en om even te praten. Ik merk dan dat iedereen een eigen manier heeft om met verlies om te gaan, het een plek te geven.
Maaike heeft ooit een kindje verloren en jaren geleden is haar man overleden. Hij was 44 jaar. Ze bleef achter met twee kinderen. Een jaar lang heeft ze iedere ‘nieuwe’ ervaring opgeschreven en er poëzie van gemaakt, opgedragen aan haar kinderen en kleinkinderen.
Ze schijft over de hal, waar haar man is overleden, over de verjaardag van haar overleden kindje, over de negentien jaar dat ze met haar man samen was, over het plekje waar hij begraven ligt, haar dagelijkse pijn, een video waarop hij nog te zien is, over de eerste herfst zonder hem, over vriendschap, over God. Ze schrijft zo krachtig, dat iedereen die verlies kent
hier troost uit kan halen. Maaike
weet als geen ander waar ze het over heeft.
In mijn exemplaar van de bundel heeft ze geschreven:
‘Voor Koop,
Er is geen dood
enkel verandering van zijn’.
Een gedichtje uit het boekje: ‘samen gelachen, samen gehuild, samen geleefd en losgelaten’.
Loslaten is moeilijk, maar noodzakelijk om verder te kunnen leven.
Het laatste gedicht in het boekje heet ‘Wanneer ik aan het eind kan zeggen’:
‘wanneer ik
aan het einde van de rit
kan zeggen
dat het me niet spijt
dat ik bij lange na
nog niet volmaakt was
maar ook niet bang was
voor de tijd
dat ik aan deze kant
mocht leven
dat ik altijd eerlijk ben gebleven
dan weet ik dat het goed was
dan kan ik rustig verder gaan
