Singapore

Later Coöperatie PC

Wolkenkrabbers, brede autowegen, moderne winkelcentra, talloze kantoren en fantasieloze woonflats... de moderne tijd heeft Singapore niet onberoerd gelaten. In slechts dertig jaar van onafhankelijkheid heeft het land een ongekende economische groei doorgemaakt.

Toch is het culturele erfgoed van de Indiërs, Maleiers en Chinezen, die het land bevolken, niet verdwenen. Integendeel. Oude gebruiken en religieuze tradities zijn nog springlevend tijdens de vele kleurrijke feesten op straat en in de tempels. Afscheid nemen in de stijl van Singapore. De geschiedenis van Singapore wordt bepaald door een komen en gaan van uiteenlopende heersers en volken. Hollanders, Engelsen, Indiërs en Chinezen hebben er hun sporen nagelaten. Het kleine eiland in de onderste punt van Maleisië, dat voor het grootste deel bestaat uit de stad Singapore, is dan ook een smeltkroes van culturen.

Maar liefst 77 % van de bevolking is Chinees. In hun cultuur, die beïnvloed is door Confucius, Lao Tse en Boeddha, staat voorouderverering centraal. Deze voorouders komen in 'de wereld van het licht' tijdens het Hungry Ghosts festival, oftewel Zhong Yuang Jie.

Dit dertig dagen durende feest begint met het offeren van gaven om de boze geesten tevreden te stellen. En het eindigt met nog meer offers op de laatste dag, bedoeld om de terugkeer naar de hel te bespoedigen. Ook thuis brengen de Chinezen offers, voor het huisaltaar waar de vooroudertableaus prijken.

Door heel Singapore worden de geesten vermaakt met straat-opera's, poppenopera's en muziekuitvoeringen.

Chinese begrafenis

Gehuld in jute kleding en met strosandalen aan de voeten, zit een groepje rouwenden op straat. De afgelopen drie dagen stonden in het teken van rituele handelingen en gebeden. Nu is het moment gekomen dat het dierbare familielid wordt begraven.

Het wachten is op de lijkwagen, die de overledene wegbrengt. Dwars door de straten van Singapore, naar één van de uitgestrekte begraafplaatsen ten noordoosten van Boon Lay. Begraafplaatsen waar niet alleen Chinezen, maar ook islamitische Maleiers, hindoeïstische Indiërs, christenen en joden hun laatste rustplaats vinden.

De lijkwagen wordt bestuurd door één van de vele begrafenisondernemers die in een straatje achter het enorme tempelcomplex Kong Meng San Phor zijn gevestigd.

Papieren luxe

In de stoet bevinden zich familie, vrienden, buren en collega's. Opvallend zijn de vele papieren imitaties die worden meegevoerd. Zo zijn er auto's, kleding en namaakgeld te zien. Allemaal van papier en te koop in winkels die zich uitsluitend hierin hebben gespecialiseerd.

Eenmaal aangekomen op de Chinese begraafplaats, worden de papieren voorwerpen aan de rand van het graf verbrand. De as zal opstijgen naar de hemel, zodat de overledene ook daar kan beschikken over een auto, mooie kleren en veel geld. Dit gebruik stamt regelrecht uit het oude China, waar zelfs papieren paarden en bedienden werden verbrand.

Na het verbranden van de voorwerpen wordt er een vooroudertableau gemaakt. Hierin staan de personalia van de overledene gekerfd. Het tableau wordt mee naar huis genomen en bij de andere vooroudertableaus gezet. Ook op het graf komt een dergelijk tableau te liggen.

Qing Ming

Voortaan zal ook deze overledene zich te goed doen aan de vele offergaven en het bruisende vermaak tijdens het Hungry Ghosts festival. En kan hij rekenen op de nodige aandacht tijdens Qing Ming, het Chinese Allerzielen. Want dan trekken de Chinezen massaal naar de begraafplaatsen om de graven schoon te vegen, te repareren en de nodige offers te brengen. Het vegen gebeurt met wilgentakken, die de slechte geesten verjagen. De offers bestaan, alweer, uit papieren luxeartikelen en namaakgeld.

Qing Ming wordt afgesloten met een 'koud eten' feest en tal van vliegerfeesten, eveneens bedoeld om de geesten een plezier te doen. Hierna neemt het leven zijn dagelijkse loop. Maar niet zonder de geesten. Want zelfs op gewone dagen krijgen de overledenen regelmatig voedsel en lekkernijen aangeboden. Zo houden de Chinezen- ook in het moderne en dynamische Singapore- de herinnering aan hun voorouders levend.