Rotterdam's trots: Crematorium Hofwijk
maandag 9 maart 2009
Bekijk hier het fotoboek.
Hieronder het verhaal van Tineke van den Polder, die aangenaam verrast is door het nieuwe uiterlijk van Crematorium Hofwijk:
Het afscheid van oma Wies
We komen met zn vieren aan, mijn vader, moeder, broertje en ik. Oma is er al. We zijn benieuwd hoe het met haar gaat. De deur door en daar ligt ze.... op een bed, dat opgemaakt is met de sprei die ze al jaren thuis op bed heeft liggen. Gelukkig niet in een kist. Dat is zo afstandelijk en gelijk al zo definitief. We gaan om het bed zitten. Al snel gaat mamma in de weer om kopjes koffie en thee te zetten in het kleine keukentje dat in de hoek van de kamer zit. Ze heeft het zwaar vandaag, dus ze is blij dat ze even kan rommelen in t keukentje. Het is raar oma zo te zien....het is voor het eerst dat ik naast een dood mens zit. Dood, het leven is er uit, de kleur is weg. We pakken de spulletjes uit die we meegenomen hebben, het schilderij dat opa gemaakt heeft zetten we tegen de muur, de kaarsjes en beeldjes op de plankjes naast het bed. Een klein beetje de sfeer van oma hier brengen. De rest van de familie komt, zij hebben de kant&klaar maaltijden mee die we op kunnen warmen in het oventje....heerlijk dat we niet weg hoeven en hier met zn allen kunnen blijven. Met omas favoriete muziek in de cd speler, spelen we aan tafel scrabble terwijl pappa op de bank zn dutje doet........het is een goede laatste avond met oma.
Zo droom ik het ideale afscheid. Helaas was de realiteit anders. Het begin van het afscheid was goed, samen met mamma en mijn broer s avonds nog naar oma in haar kamer in het bejaardenhuis, waar ze op haar eigen bed lag. Daar konden we nog even lekker bij haar zitten. De dag erna togen we naar een begrafenis ondernemer die zich verstopt had achter onbestemd vitrages, waarbij ik het gevoel kreeg dat de dood aan het zicht onttrokken moest worden. In de condoleance ruimte van het bejaardenhuis was de eerst volgende keer dat we oma weer zagen... ze lag in de kist die midden in een kale ruimte stond waar alles hard was, veel tegels & glas. We konden nergens zitten, ik voelde me misplaatst en ongemakkelijk. De afscheidsdienst was in Crematorium Hofwijk, de zoveelste treurige ruimte in een paar dagen tijd. We hadden een mooie dienst ondanks de ruimtes.......
De tijden veranderen.... Gelukkig is crematorium Hofwijk pas omgetoverd tot een plek waar het afscheid genomen wordt in een mooie, smaakvolle, omarmende omgeving. Veel andere interieurs in de uitvaart ondergaan ook een metamorfose. Dat doet me goed, want ik gun iedereen goede herinneringen aan de plekken waar afscheid genomen wordt van een dierbare.
Tineke van den Polder
Studio Magnolia interieurontwerp & styling
