Prominente CDAers tolerant over euthanasie
vrijdag 7 oktober 2005
Brinkman kijkt terug op de periode dat hij onder meer als minister van WVC (zoals VWS destijds heette: Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur) eindeloos vaak over euthanasie sprak. Maar dat was in politieke zin of vanuit het wetboek. Dat is makkelijk praten. Het is een totaal ander gesprek dan wanneer de dood je nadert. Mijn antwoord op de vraag of euthanasie wel of niet mag, is nu: dat heeft sterk te maken met de eigen afweging van de patiënt, zijn familie en zijn omgeving. Dat klinkt misschien ontwijkend, maar ik wijs euthanasie niet per definitie af. Maar ik heb er zelf nog niets voor geregeld. Ik heb er wel veel over nagedacht, maar ik denk voor mijzelf: komt tijd, komt raad. Zolang ik mijn verstand nog bij elkaar heb, wil ik naar de omstandigheden van het moment kijken.
Ook huidig CDA-senator Van Leeuwen, voor de zomer nog volop in het nieuws toen de Eerste Kamer zich over het zorgstelsel boog, sluit voor zichzelf niet uit dat haar sterfbed op euthanasie uitdraait: Ik sta er niet per definitie afwijzend tegenover, maar ik heb geen euthanasieverklaring. Ik heb wel overwogen er één op te maken, maar ik ben er nog steeds niet klaar mee. Het botst niet met mijn geloof, dat is het niet, ik geloof niet dat het Gods bedoeling is dat ik tot het bittere einde moet lijden. Als je dat vindt, moet je ook morfine weigeren, dat zou consequent zijn, maar dat doet toch niemand? Je moet mensen die het écht willen de mogelijkheid geven om op oudere leeftijd te zeggen: nu is het genoeg geweest. Daarom moet de overheid dat, met weliswaar stringente wetgeving, regelen. Mijn innerlijk gevoel zegt wat anders dan het officiële CDA-standpunt, dat ik redelijk hard vind. Ik heb vroeger in eigen kring wel eens gezegd, om het taboe wat te doorbreken: jongens, jullie moeten oppassen, jullie lopen met de Bijbel voor in de mond bestorven, maar zeiden wij niet ook altijd dat het een vreugde moet zijn om in de hemel te komen? Jullie zijn nu allemaal zó aards gebonden. Iedereen wil maar zo lang mogelijk leven. Als je nu voor jezelf het gevoel hebt dat je klaar bent en je hebt ondraaglijke pijnen en je kost de gemeenschap veel geld... In mijn geval ik ben bijna tachtig mogen ze alles wat ze dan aan mij aan medische kosten zouden moeten besteden aan de kinderen in de Derde Wereld geven.
