kleine broertjes gaan niet dood

documentaire in the making

maandag 19 april 2021

Inleiding

Mijn naam is Renée. Ik ben 19 jaar oud en ik heb mijn broertje verloren. Ik was 4, bijna 5, en hij was 2. We waren altijd samen, ik was 'grootzus'.

Op een middag in maart ontwaakte Tuur niet meer uit zijn middagslaapje. Mijn vader rende, met Tuur in zijn handen naar beneden, de straat op om mijn moeder te roepen, die bijna de straat uit was. Ik verstopte me achter in de tuin, onder de bomen, toen de ambulance en helikopter arriveerden. Ik keek naar binnen en zag mama flauwvallen. Ik wilde naar haar toe rennen, maar stond aan de grond genageld.

De volgende ochtend vroeg ik mijn ouders wat er met Tuur was gebeurd. "Hij is dood". "Oh, ik kan hem wel terugtoveren", en ik haalde mijn toverspullen uit de kast.

"Ben ik dan geen grootzus meer?"

Ik was moeilijk te bereiken, leek niet te rouwen. 'Renée is erdoorheen gefietst', zeiden mijn ouders. Ik voelde me daardoor vaak onmenselijk, alsof het verlies van Tuur mij niks deed. En als mensen vroegen naar zijn leeftijd en ik vertelde dat hij 2 was en ik 4, werd er vaak op gereageerd met "oh, zo jong nog". Dit heb ik jarenlang geïnternaliseerd als "dus het is niet erg".

Later hoorde ik dat mijn vader het eerste jaar elke dag heeft gehuild. Ik schrok daarvan, want had dat nooit gezien.

Nu ben ik bijna 20. Hem verliezen alweer bijna 15 jaar geleden. Ik heb nooit durven terugkijken, ook met de overtuiging dat "ik erdoorheen was gefietst". Maar toen werd me de vraag gesteld op de kunstacademie; onderzoek een onbekend deel van jou, waar je niet naar durft te kijken. En zo stond ik weer oog in oog met mijn verleden.

Ik heb sinds de afgelopen jaren therapie, door mijn worstelingen met mijn mentale gezondheid. Het overlijden van Tuur komt in een intake vaak naar boven, maar ik trok daaruit altijd de conclusie dat psychologen onterecht denken dat ik daar enorm onder heb geleden. Ik ben toch sterk?

Maar zo ben ik wel meer open gaan staan voor onderzoek. Onderzoek naar dit deel van mijn verleden. Na 15 jaar durf ik mezelf eindelijk af te vragen wat deze gebeurtenis met me heeft gedaan. Het maken van deze film biedt me houvast in het proces. Hiermee kan ik mijn emoties steken in het maken van kunst.

Ik mag mezelf serieus nemen.

Dit is een ode aan Tuur, mezelf en alle kinderen die hetzelfde meemaken.

Motivatie

Ik heb mijn verdriet, mijn manier van rouwen als kind te lang geïnvalideerd. Ik geloofde dat de dood van Tuur alleen erg kon zijn voor mijn ouders, want dat was het enige wat werd besproken in literatuur/media. Aan de impact op kinderen bij zo’n verlies wordt te weinig aandacht geschonken. Met deze film wil ik dit unieke perspectief bespreken. Rouw bij kinderen, hoe werkt dat?

Ik wil andere kinderen laten zien dat ze niet alleen zijn en zichzelf en hun gevoelens serieus mogen nemen. Ik wil een veilige plaats creëren. Ik hoop dat mijn verhaal een aanmoediging is alle gedachten op tafel te leggen. Veel is onbewust en onzichtbaar voor de buitenwereld. Ik heb me lang afgevraagd of ik niet beter had kunnen sterven. Maar in plaats van dit op tafel te leggen hield ik alles binnen, waardoor ik in mijn tienerjaren opliep tegen somberheid. We horen altijd dat communiceren belangrijk is, en dat is het ook! Wanneer ouders oog krijgen voor wat er van binnen kan gebeuren, kunnen ze kinderen ook beter hulp bieden.

Ik wil het gesprek aangaan over de moeilijke thema’s dood en rouw, want ben van mening dat het te weinig wordt besproken. Vaak wordt het nog afgeschilderd als iets engs, waar niet over gepraat mag worden, maar uit mijn eigen proces merk ik dat ergens woorden aan geven de zwaarte wegneemt.

Ook is deze film een houvast in mijn eigen proces, een manier om mijn emoties om te zetten in kunst. Met deze film laat ik zien dat ik er mag zijn en mijn verhaal serieus mag nemen. Ik pak mijn rouwproces op aan de hand van deze film. Ik heb Tuur nooit een plekje kunnen geven en op deze manier probeer ik dat te doen.

Hulpvraag

Wanneer de Cinecrowd live gaat, donderdag, helpt elke vorm van verspreiding. De mail doorsturen of herposten op Instagram en Facebook. We zouden het top vinden als jullie iets willen bijdragen, dat kan al vanaf 10 euro.

Volg ons vooral op FB en Insta @kleinebroertjesgaannietdood

Groetjes,
Renée