Eis nieuwe auto
9 oktober 2003
Vraag nummer: 2537 (oude nummer: 3173)
Mijn vriendin heeft een nieuwe auto gekocht. Toen zij deze op ging halen, kreeg zij deze niet in de versnelling. De verkoper had dit ook geconstateerd (is nieuwigheid, zie hij). Zij heeft al een paar keer stil gestaan onderweg. Terug naar de garage. Er moet een nieuwe versnellingsbak in! Duur: 3 weken. Zij eist nu een nieuwe auto, daar zij betaald heeft voor een nieuwe en niet voor een auto die meteen gerapareerd moet worden. Is dit een redelijke eis? Ik zie dit toch als wanprestatie van de garage. Bij voorbaat dank.
Antwoord:
Geachte heer,
Ik voel helemaal met u(w vriendin) mee. Mij(n vrouw) is ooit iets vergelijkbaars overkomen, bijna 20 jaar geleden. Ze kreeg een nieuwe auto van de zaak, maar na een paar dagen stond zij stil op de snelweg. De motor viel zomaar stil. ANWB erbij en de auto deed het weer, zonder een aanwijsbare oorzaak. Terug naar de garage. Die kon niets vinden. De week daarop herhaalde zich dit en de week dáárop weer. De garage vond telkens niets. Mijn vrouw werd er tureluurs van en in de garage keek men haar aan met een meewarige blik, zo van "Wat dóet zij toch met die wagen?".
Na ongeveer 3 weken gingen wij op een zaterdagmiddag naar Brussel, mét de nieuwe auto van mijn vrouw. Vlak voor Brussel hoorden we een harde knal en gelukkig was het niet druk op de weg en kon ik ik reed de wagen rustig aan de kant van de weg zetten. Starten ging niet meer. Later bleek dat een zuiger door zijn behuizing was geknald. Wij hebben ons door een soort aardappelveld naar het dichtstbijzijnde huis geploegd om te kunnen bellen e.d. (het was vóór de tijd van de GSMs, mobieltjes e.d. waar kinderen nu mee in het oor geboren worden). We zijn daar toen zo fantastisch geholpen door de mensen waar we aanklopten, dat de Vlamingen voor mij niet meer stuk kunnen (ik had altijd al een zwak voor onze Zuiderburen, maar ik ben nu een hele grote fan. Niet alleen van Samson en Gert, kabouter Plop, Suske en Wiske en Urbanus, maar van állemaal). Zeer sympathieke mensen, die Vlamingen. De man waar wij aanklopten bracht ons naar onze afspraak in Brussel en zijn vrouw wilde op onze auto letten voor het wegslepen. De man bleek politieagent in Brussel en verklapte dat hij van zijn chef die week een reprimande had gekregen, omdat hij dat jaar (het was inmiddels ergens eind van de zomer) nog maar 3 bekeuringen had uitgeschreven. Ja, verklaarde hij, hij vond bekeuren zo sneu en gaf liever waarschuwingen dan een prent. Nou, is dat sympathiek of niet? I love them all, de Vlamingen.
Die zaterdagnacht werd nog een avontuur. Ik zal u het verslag van telefonisch overleg met diverse instanties besparen. De auto stond geparkeerd bij een bergingsbedrijf in een onmogelijk klein plaatsje. Om die locatie te vinden was een avontuur op zich. Een echte uitdaging voor elke speurtochtliefhebber (ben ik niet). Zou opgenomen kunnen worden in een survival voor managers, teambuilding, etc. De auto schoot daar van de takelwagen bij het takelen en botste bijna tegen een muur, als een paar alerte lui niet aan de voorbumper waren gaan hangen. (Achteraf was het beter als hij flink gebotst en total loss zou zijn geweest, maar dat wisten we toen nog niet). We kregen een angstige rit met een slaapdronken chauffeur van een takelwagen die de weg naar Utrecht niet kon vinden en ik betwijfel of de man ooit heelhuids thuis is weergekeerd. Ik heb hem volgegoten met koffie en de afloop nooit durven navragen. Enfin, er kwam thuis een nieuwe motor in en dit bleek niet het einde maar het begin van enkele jaren rampspoed met een auto.
Zon beetje alles wat je mee kunt maken, maakten we mee. Bij het remmen maakte deze doodgewone doorsnee auto een geluid alsof een tientonner een noodstop maakte. Mijn vrouw kon ondanks het uitproberen van vele remtechnieken nooit voor een rood stoplicht stilstaan, zonder dat omstanders verschrikt omkeken. De garage kon nooit de reden vinden. Totdat dat na ongeveer 2 jaar een of andere nieuwe jonge leerling-hulp-assistent-inval-monteur tegen mijn vrouw zei Wat maakt die auto een raar geluid bij het remmen. Mijn vrouw kon het alleen beamen, berustend in het lot. Wacht, zei die jonge knul, ik weet misschien wel wat. Hij frunnikte ergens wat en sindsdien kon mijn vrouw van het onopvallende bestaan van de gemiddelde automobilist genieten. Zijn oude ervaren collegas hadden dit euvel 2 jaar niet kunnen oplossen. Terwijl mijn vrouw toch vaak genoeg in de garage was. Bij voorbeeld omdat plots het knopje van een portier dienst weigerde. En de achterklep van die auto kreeg ook de gewoonte om tijdens het rijden spontaan open te springen. Dat tocht nogal. Er was van alles aan geprutst, niets hielp en uiteindelijk deed men serieus de suggestie om de klep dicht te lassen. Dát ging ons ook weer te ver. Ook lastig was, dat je een raampje dat je open deed, niet meer kon sluiten als je harder reed dan 80. Binnen de bebouwde kom ging ie dicht, maar op de snelweg moest je even een parkeerplaats opzoeken om het raam te sluiten. En zo waren er nog veel verrassingen met spontaan knipperende lampen en ruitewissers.
Toen hij na 3 jaar werd ingeruild, namen we weemoedig afscheid. Die auto had inmiddels een bijzondere plaats in ons leven gekregen. We hebben ooit een lijst met mankementen bijgehouden, om er het spreekwoordelijke boek over te kunnen schrijven, maar hebben er bij een verhuizing toch afscheid van genomen. Van die lijst. Het zou een trilogie geworden zijn en na ons pensioen wilden we toch liever andere dingen doen.
Enfin, terug naar uw verhaal. U bent niet geïnteresseerd in de rampspoed van anderen, maar in een oplossing van het probleem van uw vriendin.
Maar daarvoor is mijn verhaal relevant, want dit was een auto van de zaak van mijn vrouw. Wij hadden ook zoiets van Doe ons dan maar een andere, maar dat bleek toch niet mogelijk. De zaak van mijn vrouw was een middelgroot advocatenkantoor, dat echt wel een andere auto los had kunnen en willen peuteren, als dat juridisch mogelijk was. Maar helaas, dat was niet zo.
Je kunt bij defecten een nieuw exemplaar van iets eisen, als het voorwerp waar het om gaat een soort massaproduct is, waar veel identieke exemplaren van zijn. Stel een radio van merk X blijkt defect, dan kun je een nieuwe goede radio eisen, omdat al die radios eender zijn en de leverancier ze in voorraad heeft etc. Je kunt ook een nieuw exemplaar van iets unieks eisen, als de schade onherstelbaar is. Maar bij autos is het in het algemeen zo, dat de uitvoering qua kleur en accessoires een auto relatief zo uniek maakt, dat die niet gemakkelijk voor een zelfde exemplaar om te ruilen is. Want de kans dat een volgende klant op korte termijn precies zon uitvoering wenst, is klein. En het defect is in uw geval eenvoudig te verhelpen door een nieuwe versnellingsbak te plaatsen. Bovendien kan het zo zijn dat ook als men u(w vriendin) een geheel nieuwe auto zou geven, zij daar ook weer enkele weken op moet wachten. Dan is de schade voor u(w vriendin), namelijk wachttijd, hetzelfde. Maar de schade voor de dealer is groot, als het tenminste een eerlijk bedrijf is, want die mag de gerepareerde auto niet meer als nieuw verkopen, áls er al op redelijke termijn een klant komt die zon auto in die uitvoering wenst. De marges bij verkoop van nieuwe autos is te gering (als u tenminste goed over de prijs hebt onderhandeld) om dit soort verliezen naar redelijkheid in te calculeren. Bij omruil zou de schade voor de dealer disproportioneel groot zijn en daarom is de wens van ruil niet redelijk.
In het theoretische geval van een rechtszaak u moet er nooit een zaak over beginnen, dat loont nooit, maar stél zal de rechter dat ook niet redelijk vinden. Dat hebben de oud-collegas van mijn vrouw ook gedacht en daarom destijds geen nieuw exemplaar voor hun brokken-auto geëist.
Wat wel redelijk is, is dat uw vriendin in de tussentijd een kosteloze vervangende auto krijgt.
mr W.G.H.M. van der Putten
